шигърият

Кошларга без бакчаларга
Җимлекләр элеп чыктык.
Суыкларда рәхәтләнде
Кызылтүш, песнәк, чыпчык.
Сыерчыклар очып кайта
Туган ягын сагынып,
Безнең ояларда алар
Сайрар канат кагынып.
Елгаларда бетеп бара
Бәртәч, чуртан һәм чабак.
Җәтмә, сөзгечне ташлыйк без,
Җитә бит безгә кармак.
Күп итеп агач утыртыйк
Булганнарын да кисмик,
Бөҗәк, җәнлекләргә тимик,
Чәчәкләрне дә өзмик.
Тирә-юньне чиста тотсак,
Тоярбыз без рәхәтен.
Табигать тә матураер,
Безгә әйтер рәхмәтен.                                           

Кышка мәдхия
Ап-ак кар кояш нурында
Күңелләрне иркәли.
Суык борынны чеметә –
Кайтыгыз бар, өйгә, ди.
Юк, кайтмыйбыз, текә тауда
Тәгәрәшеп уйныйбыз,
Саф һавада әүмәкләшеп
Һич кенә дә туймыйбыз.
Кышка мәдхия җырлыйлар
Кызылтүшләр, чыпчыклар.
Бу манзара тәэсиреннән
Яшәрә карт-карчыклар.
И, гүзәл кыш, озакламый,
Ак юрганың ачарсың.
Күз яшләрең түгә-түгә
Безне ташлап качарсың...
Илсур ШАКИРОВ,  Олы Мәңгәр авылы

Яшә, авыл
 Фәрештәгә тиңләп җыр сузабыз,
Канатланып очкач күңелең.
Картын-яшен туган ягы тарта,
Туган җирнең иркен киңлеге.
Без бит монда тудык,аваз салдык,
Имезлеген каптык авызга.
Тәүге тапкыр тәпи атлап киттек,
Ник тартмасын безне авылга.
Көннәр буе урам чирәмендә
Чабып йөрдек ялан тәпиләп.
Качыш уйный идек ел әйләнә,
Аяклар да бетте чебиләп.
Каралты-кураларга кача идек,
Мылтык ясап  сугыш уйнадык.
Һәр агачы, куаклары хәтта
Истән чыкмый, шунда качалдык.
Мәктәбендә укып буй үстердек,
Таралышты күпләр бик ерак.
Кайсысыдыр  иркен кырны сайлап,
Корыч айгыр йөртте бик озак.
Фермаларда кызлар сыер сауды,
Кайберләре бозау карады.
Күңеленә ятыш эшне сайлап
Остараклар  балта кайрады.
Йортларны да матур итеп  салды,
Искитмәле  карап туйгысыз.
Ул тәрәзә, капкаларны күреп
Мактап сөйлим, әйт бер тугры сүз.
Олы өлеш керттек туган җирдә,
Яшеллеккә күмдек авылны.
Көн, төн дими, һаман эштә булдык,
Яңгыр, кары дими, давылны.
Туган як ул оҗмах бакчасыдай ,
Яшьнәп торсын авыл кайчан да.
Оныкларың кайтып хозурлансын,
Яшә, авыл, яшә һаман да.
Җәүдәт ФӘЙЗРАХМАНОВ,  Кышлау авылы