иҗат

Авылымның
шушы урамыннан,
Ялан аяк йөреп
кайтыр идем.
Балачакның
гамьсез вакытларын,
Тагы бер мәртәбә
татыр идем.
Юл кырыендагы
шушы үләннәрдә,
Ятар идем,
зәңгәр күккә карап.
Ак мамыктай ап-ак
болытлардан,
Торыр идем  
авылымны карап.
Без үскәндә
бала тавышыннан,
Шау-гөр килеп
торган урам тынган.
Һәрбер йортта
дүрт-биш бала иде,
Әле хәтта
артыгы да булган.
Илебезнең
төрле почмагында,
Яшәп ята шушы балалар.
Язмыш җиле куды бит
аларны.
Эшле итте зур-зур
калалар.
Кайда гына яшәсәләр дә,
Юк, югалмас
авыл балалары.
Алардан туган
бала-оныклардан,
Урыс ясый яшәгән
калалары.
Безгә газиз булган бу
авылны,
Ул балалар якын
итәр микән?
Гомер үрләренә
менгән чакта,
Менә шундый уйлар
борчый икән.