Кушамат

Максатым – Әтнәбез кешеләре белән горурлану, тарих битләрендә исемнәрен калдыру.
Күрше урамда яшәгән бер бабай, кечкенә чагымда, сәлам биреп киткән саен: “Сәламеңне алдым, кызым. Ни атлы әле син?” – дип дәшә иде. Кечкенә чакта аның бу сүзләренә аптырагач, әтием: “Ул бит синең исемеңне сорый”, – дип аңлатты. Үсә төшкәч үземә бер кечкенә генә ачыш та ясадым: “ат” – “исем”; “кушамат” сүзен бүлсәң, “кушам + ат”, ягъни “исем кушам” килеп чыга. Димәк, өлкән кешегә кем кызы яки малае икәнеңне аңлатканда нәсел кушаматың белән җаваплау оят түгел, кушамат ул шул ук исем. Һәм ниндие генә әле!

Тулырак газета битләрендә укый аласыз.