Без – сугыш чоры балалары

Ачы язмыш безне сынаган. Тормыш авырлыгын без күтәреп, күпме сыгылсак та сынмаган. Онытырга телим - мөмкин түгел, яралары калган йөрәктә. Әл(е) дә булса минем үткәннәрем төшләремә кереп йөдәтә...
Мылтык тотып дошманга каршы атакага күтәрелмәделәр, ут эчендә үлем белән йөзгә-йөз очрашмадылар алар. Фронтка китәргә яшьләре җитмәде, сугыш чыкканда балалар гына иде бит әле. Әмма каһәр суккан ул сугыш алар язмышына да үтеп керде, өмет-хыялларын чәлпәрәмә китерде, балачак бәхетеннән мәхрүм итте. Ут эченә кермәсәләр дә, сугыш михнәтен ай-һай нык татыдылар: көч җитмәстәй авыр хезмәттә ватылдылар, ятимлек ачысын да белделәр, ач үлем белән күзгә-күз очраштылар. Минем әбием, Хәмидуллина Раушания Мәннәф кызы, 1937 елның 16 мартында Арча районы (хәзерге Әтнә районы) Каенсар авылында туган. Сугыш елларын искә алып, ул безгә истәлекләр, башыннан кичкәннәрне еш хәтеренә төшереп сөйли: "1941 елны сугыш башланды. Миңа ул вакытта 5 яшь иде. Әтине сугышка алдылар, әнигә 4 бала калдык. Бөтен тормышның авырлыгы әни җилкәсенә төште. Сугыш вакытында Мәскәүдән 3 балалы хатынны кайтардылар. Аларның балалары кечкенә иде, без алар белән уйнап йөрдек. Тагын 3 гаилә кайтты. Аларның бернәрсәләре дә юк иде, авыл халкы белән без аларның ашарларына бирдек. Шулай итеп, сугыш тәмамлангач, алар барысы да өйләренә кайтып киттеләр.
Без, 7 классны тәмамлагач, колхоз эшенә йөрдек. Ул вакытта тормыш бик авыр, күп итеп салымнар салалар иде. Безгә әтидән зур, таза йорт калды. Шуның өчен безнең әнигә бик куп салым салдылар. Әтидән калган ак өйне сатып, салым түләдек. "Аны вакытында түләмәсәң, 4 балаңны интернатка урнаштырабыз, үзеңне төрмәгә җибәрәбез", - дип куркыттылар. Мин 1945 елны укырга кердем. Түбән Көектә без 7 класс укыдык. Бертуган энем белән тырышып колхозда эшли башладык. Печән чаптык, урман да кистек, кул машиналары белән көне-төне ашлык суыра идек. Ул вакытларда бөтен бала-чаганың аякларында чабата, күтәрмәле башмак. Шуны киеп, Түбән Көек мәктәбендә 7 классны тәмамладык. Сугыш беткәч, әтиләр сугыштан кайта башлады. Без дә көтеп тордык. Көннәрдән беркөнне Югары Көек авылыннан бер кеше килеп әнигә: "Сез көтмәгез, без бергә идек. Немецлар чолгап алдылар. Без урман эченә кереп качтык", - диде. Әти пулемёт янында яраланып егылган. Әти: "Егетләр, мине дә калдырмагыз!" - дигән. "Үзебез дә чыга алмабыз дип, Мәннәфне үзебез белән ала алмадык", - дип әйтте килгән кеше. Әтине калдырганнар. Шуннан соң әтинең кайтуына өметебезне өздек. Үсеп җитеп, колхозчы булып эшли башладык. Тормышлар рәтләнеп китте" - ди әбием. Ул 1961 елда килен булып Бәрәскәгә килгән. Ул колхозда төрле эшләргә йөргән. Колхоз председателе вазыйфасын Гатауллин Абдулла башкарган. 1990 елны бабам Әхәт авырып үлеп киткән. Кызганычка каршы, мин бабамны хәтерләмим. Әбием аны гел мактап искә ала. Бабам егет вакытта ук сабантуйларда көрәшеп, баш батыр булып калган. Ул - бик күпләрне матур көрәше белән сокландырган. Ә бабамның Габделхәй исемле абыйсы спортның 5 төре буенча "Спорт мастеры" исеме алган. Әбием бабам Әхәт белән 3 бала тәрбияләп үстергәннәр: 2 кыз, 1 ул. Хәзерге көндә һәрберсе үз гаиләләре белән яшиләр. Олы кызы Корбанова Зөлфия апа Бәрәскә авылында ире Рәис белән 2 кыз тәрбиялиләр. Зөлфия апа мәдәният йорты җитәкчесе булып эшли. Рәис абый колхозда хезмәт куя. Зөһрә апа ире Фәрит белән 2 кыз үстерде, Айгөл апа белән Алсу апаның үз гаиләләре бар. Хәзерге көндә әбием улы Ленар, килене Лилия тәрбиясендә яши. Безне, 3 оныкны, тәрбияләргә ярдәм итә. Безне мәктәптән, тәмле ризыклар пешереп каршы ала. "Безнең авылда кешенең кадерен беләләр" - дип дога кыла әбием. "Мин бик бәхетле, Аллаһка шөкер. 5 онык һәм 3 оныкчыкны үстерергә булыша алам. Аллаһы Тәгалә бәхетле картлыкны да күрергә насыйп итте. Хәзерге тормышыбыз бик әйбәт, өйләребез җылы, ут, газ, су кергән. Шушы рәхәт тормышта, дөньяларга иминлек теләп, саулыкта-сәламәтлектә яшәргә язсын. Төшләргә кереп азаплаган сугыш афәтләре бүтән кабатланмасын..." - дип сүзен тәмамлады күпне күргән әбием.