«Әйтер сүзем сиңа, укытучым!»1

Ямьле җәйләр үтә,
Алтын көзләр җитә.
Салкын җилләр исә,
Канатлы дусларыбыз җылы якка китә.
Мәктәптә күңелле чак,
Балалар шунда бара.
Аллы-гөлле букетлар,
Аларның кулларында.
Кыңгырау чыңлый
    шулчак,
Дәресләргә дәшә.
Балаларга белем бирә,
Минем апам – Миләүшә.
Апам минем бик
    ягымлы,
Һәм дә бик тәмле телле.
Күңелле һәм тиз үтә
Аның һәрбер дәресе.
Һәр дәресне апам минем
Бик әйбәтләп аңлата.
Озын гомер, сәламәтлек  
Бәхетләр телим аңа.
Артсын һәрчак
    шатлыгын,
Сөенеч-куанычың.
Әдәпле-тәртипле булсын
Синең һәрбер укучың.
Эшегездә телим һәрчак
Зурдан-зур уңышлар.
Ярышларда урын алсын
Син укыткан укучылар.
Апам үз балаларына да,
Бик әйбәт, үрнәк әни.
Әни генә түгел хәзер,
Оныгына «Дәү әни».
Һәрчак тыныч әйбәт             үтсен
Сезнең һәрбер көнегез.
Тынычлыкта яшәгез,
Шат үтсен бәйрәмегез.
Балалар тавышы белән
Мәктәп гел гөрләп
    торсын.
«Апабыз» дип хөрмәт
    итсен
Укыткан укучыларың.
Гөлчәчәк Каюмова,
Ары авылы