Тәүбә ишеге ачык әле

“Эчтек инде, Аллага шөкер. Кисмәге белән, туйганчы эчтек. Аллаһ ризык итеп кабул итсен инде”. Мондый монологларны еш ишетергә туры килә.
Тик Аллаһы Тәгалә ара­кының хәрәм икәнен моннан 1400 ел элек үк безнең өммәткә җиткергән шул инде. Шулай булгач, нинди ризык итеп кабул итәр икән соң? Аракы эчкәнебез белән масаясы түгел, ә бәлки тәүбәгә килеп Аллаһы Тәгаләдән ярлыкавын сорарга кирәктер. Тәүбә безгә Аллаһы Тәгалә тарафыннан бирелгән зур нигъмәтләрнең берсе бит. Пәйгамбәребез С.Г.В: “Адәм балаларының барысы да хаталы, шуларның да иң хәерлеләре – тәүбә итүчеләре”, – диде. Раббыбыз безгә карата бик мәрхәмәтле, шуңа күрә тәүбәне нинди телдә кылсаң да, ул кабул ителә. Кыска гына «Әстәгъфируллаһи» дип дога кыла алабыз. Бу сүзләр “Аллаһы Тәгаләдән минем гөнаһларымны гафу итүен сорыйм”, дигәнне аңлата. Икенче төрле дога: «Әс­тәгъфируллаһи ләзи ләә иләһә илләһү әл-хәйуль кайум вә әтүбү иләйһи».
Бу сүзләр тәрҗемә ителгәндә “Барлык нәрсәнең Хуҗасы булучы, бердәнбер Аллаһы Тәгаләгә өмет итәм, ул гына бар нәрсәне карап торучы. Аннан гына барлык гөнаһларымны гафу итүне сорыйм”, – дигән мәгънәне аңлата. Тәүбәнең шарты булып үкенү хисе тора. Кылган эшенең начар булуын аңлап, аның өчен ихластан үкенмәгән, кайгырмаган кешенең тәүбәсе кабул булырмы? «Ярар, күп кылдык инде гөнаһларны», – дип мактанып утырган кешедә үкенү хисләре бармы икән? Иң элек гөнаһ кылудан тукталырга кирәк. Гөнаһны кылудан туктамыйча, аннан тәүбә итүдән файда юк. Исерек һаман аракысын эчсә, карак урлашуын дәвам итсә, нинди тәүбә турында сүз барсын. “Башка ул гөнаһка кайтмыйм”, дигән ныклы ышану булырга тиеш. Аллаһы Тәгалә әйтә: “Кем үзенең хаталарын танып, үкенсә, аларны яңадан кабатламаса, үткәндәге гөнаһларын савапка алыштырам”, ди. Бик сәер аять кебек күренә беренче карашка. Кылган гөнаһларыбыз савапка алышына диелә бит. Берәү, моңарчы бер кисмәк аракы эчкән булса, тәүбә кылуга, аның гөнаһлары бер кисмәк савапка әйләнә диелгән бит. Ничек була соң бу? Аллаһы Тәгалә Корьәндә әйтә: “И иман китергән бәндәләр, хәмер эчү, отыш уеннары, багучылык, сихер белән шөгыльләнү сезгә хәрам кылынды, аннан ерак булыгыз, шаять, сөенеч табарсыз”. Аллаһы Тәгалә тарафыннан беркемгә  дә тәүбә ишеге ябылмаган булса да, без һаман кичектерәбез. Шәйтан вәсвәсәсенә бирелеп, аның киңәшен тотабыз. Ә ул безгә:  “Әйе ташларга кирәк, аракы да тәмәке дә начар, әйе мәчеткә йөрергә, намаз укырга кирәк, тик Сабантуй гына үтсен инде, туган көннән соң ташларсың, Яңа Елны гына каршы ал инде, өлгерерсең, тәүбә кылырсың, намаз да укырсың, мәчеткә дә барырсың”, – дип өйрәтеп тора. Шулай йөри-йөри, үлеп тә китәбез. Шәйтан молодец, үз эшен эшләде, ә безгә Аллаһы каршында җавап тотасы. “Мин түгел шәйтан гаепле, ул котыртты”- диярбезме? Ә бит ул безне мәҗбүр итмәде, авызыбызга салмады, киңәш кенә биреп торды, нәрсә эшлисен үзебез сайладык.
Аллаһы Тәгалә кушканнарны үтәп, тыйганнарыннан тыелып яшәсәк иде барыбыз да. Әмин.